Η μουσική συνάντηση των Υπόγειων Ρευμάτων (και ακόμα περισσότερο του Γρηγόρη Κλιούμη) με τον Δημήτρη Μητσοτάκη, όπως εξηγούν κι οι ίδιοι δεν είναι κάποια έκπληξη ή αποτέλεσμα κάποιας καλλιτεχνικής σκηνοθεσίας ή εμπορικής σύλληψης. Τα ονόματά τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με δύο από τις πλέον εικονικές και ποιοτικές μπάντες του σύγχρονου ελληνικού ροκ και τους συνδέει μια μακροχρόνια φιλία, μουσική και πραγματική (αν μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση να γίνει αυστηρός διαχωρισμός των δύο).
Ο Γρηγόρης Κλιούμης είναι ιδρυτικό, αλλά κυριότερα σταθερό και ενεργό μέλος των Υπογείων Ρευμάτων από την αφετηρία της δυναμικής και γεμάτης αλλαγές και εξερευνήσεις πορείας τους το 1994 με το “Ο Μάγος Κοιτάζει την Πόλη” μέχρι σήμερα με το “Η Γη Που Αφήνω”.
Ο Δημήτρης Μητσοτάκης μέχρι το 2009 υπήρξε βασικό και πλέον επιδραστικό μέλος των Ενδελέχεια, ενώ μετέπειτα ακολούθησε τη δική του δημιουργική πορεία στην οποία εκτός από τη μουσική (με εγχειρήματα όπως η ρεμπέτικη κομπανία “Ρε Καντίνι”) ασχολήθηκε με την πεζογραφία, και με τη μουσική παραγωγή, ενώ έχει εργαστεί και ως μουσικός επιμορφωτής στο ΚΕΘΕΑ Διάβαση από το 1994.
Με αφορμή την κοινή ζωντανή τους εμφάνιση στο Κύτταρο στις 3/12 “συναντηθήκαμε” και μιλήσαμε για την επιστροφή στα λάιβ, το πολιτικό τραγούδι, τη σχέση της μουσικής με την ποίηση και την πεζογραφία και την αυτοφροντίδα.
Ξεκίνησαν ξανά (διστακτικά θα πω εγώ) τα λαιβ σε κλειστούς χώρους… Μοιάζει λίγο σαν ψέμα ακόμη. Μια κατάσταση κάπως εύθραυστη. Πως μπορεί σε επίπεδο παραγωγής και δημιουργικότητας να θωρακιστεί όλο αυτό;
Υπόγεια Ρεύματα: Όντως, μοιάζει σαν ψέμα και είναι λίγο περίεργο κάτω από τις συνθήκες που ζούμε. Απλά κάνουμε όλοι το καλύτερο που μπορούμε και ελπίζουμε να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό το πράγμα.
Δημήτρης Μητσοτάκης: Η δημιουργικότητα είναι κάτι ανεξάρτητο από τους περιορισμούς, πολλές φορές μάλιστα μπορεί να επηρεάζεται και θετικά, κάτω από πιεστικές καταστάσεις αφού λειτουργεί εκτονωτικά. Στο θέμα της παραγωγής τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα, αν και διαρκώς μεταβλητά: βλέπουμε και κάνουμε. Παίρνονται μέτρα βδομάδα με τη βδομάδα και μήνα με το μήνα. Η βία της αβεβαιότητας συνεχίζεται ακάθεκτη… Το ομώνυμο κείμενό μου έχει δημοσιευτεί μέσα στην καραντίνα και βρίσκεται σε διαδίκτυο και Youtube.
Μετά από (πολλές) ημέρες “αναγκαστικής ανεργίας” (με η χωρίς επίδομα) ποια συναισθήματα έχετε σε ότι αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις;
Δημήτρης Μητσοτάκης: Οι ζωντανές εμφανίσεις είναι ο φυσικός μας χώρος. Είναι ζήτημα επιβίωσης και ψυχικής ισορροπίας, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Όσα έγιναν με τα επιδόματα της πείνας, -που ακόμα κι αυτά δεν τα πήραν όλοι οι συνάδελφοι-, στη χώρα μας αποδεικνύει, για ακόμα μια φορά, αυτό που είχε πει κάποτε ο μεγάλος Χάρρυ Κλυνν: “είμαστε η μοναδική Αφρικανική χώρα με λευκούς κατοίκους”.
Υπόγεια Ρεύματα: Χαρά και ανυπομονησία για να σμίξουμε και πάλι με τον κόσμο, να πάρουν μπρος οι μηχανές. Να αναπνεύσουμε, να ξεσκουριάσουμε. Να συνομιλήσουμε με τους ανθρώπους και πάλι.
